Перевод: с польского на русский

с русского на польский

pozbawić praw

  • 1 prawo

    сущ.
    • власть
    • закон
    • компетентность
    • правильность
    • право
    • правота
    • справедливость
    * * *
    praw|o
    %1 ☼ 1. право;

    \prawo karne юр. уголовное право; \prawo majątkowe юр. вещное право; \prawo jazdy водительские права;

    mieć \prawo do czegoś иметь право на что-л.;
    pozbawić praw лишить прав, поразить в правах;

    jakim \prawoem? по какому праву?;

    2. закон ♂;

    \prawoa natury законы природы; \prawo ciążenia powszechnego физ. закон всемирного тяготения; ● litera \prawoa буква закона; złamać \prawo нарушить (попрать) закон;

    wyjąć kogoś spod \prawoа объявить кого-л. вне закона;
    w imieniu \prawoa именем закона
    +

    2. zasada

    na \prawo направо; справа;

    w \prawo вправо, направо

    * * *
    I с
    1) пра́во

    prawo karneюр. уголо́вное пра́во

    prawo majątkoweюр. ве́щное пра́во

    prawo jazdy — води́тельские права́

    mieć prawo do czegoś — име́ть пра́во на что́-л.

    pozbawić praw — лиши́ть прав, порази́ть в права́х

    jakim prawem? — по како́му пра́ву?

    2) зако́н m

    prawa natury — зако́ны приро́ды

    prawo ciążenia powszechnegoфиз. зако́н всеми́рного тяготе́ния

    - złamać prawo
    - wyjąć kogoś spod prawa
    - w imieniu prawa
    Syn:
    zasada 2)
    II - w prawo

    Słownik polsko-rosyjski > prawo

  • 2 wyzuć

    wyzu|ć
    \wyzućty сов. kogo z czego лишить кого чего, отнять у кого что;

    \wyzuć z praw лишить прав; \wyzućty ze wstydu бессовестный, бесстыжий

    + pozbawić

    * * *
    wyzuty сов. kogo z czego
    лиши́ть кого чего, отня́ть у кого что

    wyzuć z praw — лиши́ть прав

    wyzuty ze wstydu — бессо́вестный, бессты́жий

    Syn:

    Słownik polsko-rosyjski > wyzuć

См. также в других словарях:

  • pozbawić — dk VIa, pozbawićwię, pozbawićwisz, pozbawićbaw, pozbawićwił, pozbawićwiony pozbawiać ndk I, pozbawićam, pozbawićasz, pozbawićają, pozbawićaj, pozbawićał, pozbawićany «spowodować utratę czegoś, przyczynić się do utraty czegoś przez kogoś lub przez …   Słownik języka polskiego

  • prawo — I n III, Ms. prawowie; lm D. praw 1. zwykle blm «ogół przepisów, norm prawnych regulujących stosunki między ludźmi danej społeczności, określających zasady ich postępowania lub zawierających zakazy, których naruszenie zagrożone jest karą;… …   Słownik języka polskiego

  • prawo — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n I, Mc. prawowie, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} całość obowiązujących, ustalonych przepisami norm i reguł porządkujących życie w społeczeństwie, określających to, co dozwolone, a… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • odebrać — dk IX, odbiorę, odbierzesz, odbierz, odebraćbrał, odebraćbrany odbierać ndk I, odebraćam, odebraćasz, odebraćają, odebraćaj, odebraćał, odebraćany 1. «wziąć od kogoś swoją rzecz, którą się komuś pożyczyło, podarowało lub którą ktoś zabrał, wziął… …   Słownik języka polskiego

  • odsadzić — dk VIa, odsadzićdzę, odsadzićdzisz, odsadzićsadź, odsadzićdził, odsadzićdzony odsadzać ndk I, odsadzićam, odsadzićasz, odsadzićają, odsadzićaj, odsadzićał, odsadzićany «oddalić kogoś lub coś od kogoś, czegoś; pozbawić dostępu do kogoś, czegoś,… …   Słownik języka polskiego

  • sądownie — «na podstawie orzeczenia sądu, przez odwołanie się do sądu; przez sąd» Dochodzić swych praw sądownie. Sądownie pozbawić kogoś praw rodzicielskich …   Słownik języka polskiego

  • odebrać — 1. Odbierać ciosy «być uderzanym, bitym»: (...) odbiera i sam zadaje ciosy i mimo że spływa krwią, pozostaje groźny do ostatniej chwili. J. Przymanowski, Pancerni. 2. Odbierać dziecko, poród «pomagać kobiecie przy porodzie, pełnić rolę akuszerki» …   Słownik frazeologiczny

  • odbierać — 1. Odbierać ciosy «być uderzanym, bitym»: (...) odbiera i sam zadaje ciosy i mimo że spływa krwią, pozostaje groźny do ostatniej chwili. J. Przymanowski, Pancerni. 2. Odbierać dziecko, poród «pomagać kobiecie przy porodzie, pełnić rolę akuszerki» …   Słownik frazeologiczny

  • areszt — m IV, D. u, Ms. aresztszcie; lm M. y 1. «pozbawienie kogoś wolności osobistej przez zamknięcie pod strażą; aresztowanie» Areszt policyjny, sądowy. Karać aresztem. Skazać na areszt. Otrzymać miesiąc ścisłego aresztu. ∆ Areszt domowy «areszt przez… …   Słownik języka polskiego

  • pozbawienie — n I rzecz. od pozbawić Pozbawienie praw publicznych, rodzicielskich. ∆ Pozbawienie wolności «w prawie polskim: kara zasadnicza wymierzona za przestępstwo, polegająca na umieszczeniu przestępcy w zakładzie karnym na co najmniej 3 miesiące» …   Słownik języka polskiego

  • ubezwłasnowolnić — dk VIa, ubezwłasnowolnićnię, ubezwłasnowolnićnisz, ubezwłasnowolnićnij, ubezwłasnowolnićnił, ubezwłasnowolnićniony rzad. ubezwłasnowolniać ndk I, ubezwłasnowolnićam, ubezwłasnowolnićasz, ubezwłasnowolnićają, ubezwłasnowolnićaj, ubezwłasnowolnićał …   Słownik języka polskiego

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»